محسن نامجو

امروز برای n اُمین بار مستند ساخته شده راجع به زندگی موزیکال نامجو را دیدم از سال ۸۷ این فیلم را بارها دیده ام هر بار هم که میبینم موضوع های جدیدی کشف میکنم ، نزد افکار مخدوش و پریشانم این فیلم به اندازه گاد فادر ارزش دارد از بس که این نامجو عاقل و دیوانه است ، نه تنها محسن بلکه دوستانش هم شخصیت های جالبی دارند ، عبدی ، آن دوست به ظاهر مذهبییش ، مادرش ، آن خانومی که هم صدای میکند ، همیشان خیلی واقع گرا هستند.
البته خلاقیت کارگردانش را نباید فراموش کرد، با این که نامجو خودش از تدوین فیلم رازی نیست ولی باز هم خوب است

پ.ن:هدفم از نوشتن این مطلب چه بود؟نمیدانم والا عادت ندارم از روزمرگی بگویم ولی اینبار را از شما دوست عزیز پوزش می طلبم.

پ.ن۲: نه اینکه دیگر نوشته هایم شاهکار هنری باشند و با آثار هدایت و آل احمد در رقابت باشند،نه آنها هم همین قدر افتضاح هستند.

محمدرضا